ریبوفلاوین ویتامین  B2

ریبوفلاوین ویتامینی محلول در آب, از گروه B کمپلکس است.

آنزیم‌های وابسته به ریبوفلاوین, انجام یک سلسله از واکنش‌های شیمیایی را تسهیل می‌کنند. این آنزیم‌ها نقش مهمی در سوخت و ساز اسیدهای آمینه, پورین و پیریمیدین و سوخت و ساز ویتامین K, اسید فولیک و غیره دارند.

این ویتامین ذخیره موثر ندارد. کوآنزیم‌های FMN و FAD موجود در غذا, توسط آنزیم‌های غیر اختصاصی به ریبوفلاوین هیدرولیز می‌شوند. ریبوفلاوین آزاد در شیر و تخم مرغ یافت می‌شود.

جذب

جایگاه عمده جذب B2 , قسمت ابتدایی روده است. این فرایند طی مکانیسم انتقال قابل اشباع که شامل فسفوریلاسیون و دفسفوریلاسیون است, انجام می‌شود. فرایند جذب با ۲۵ میلی گرم ویتامین, اشباع می‌شود. میزان اساسی B2 در گردش به طور غیر اختصاصی به آلبومین سرم , پیوند و مقادیر کمتری به سایر پروتئین‌ها متصل می‌شود.

RDA و تداخلات

مقادیر توصیه شده B2 با سن, جنس, بارداری و شیردهی تغییر می‌کند.

منابع غذایی

منابع غذایی ریبوفلاوین شامل شیر, ماست, پنیر, گوشت, تخم مرغ, کلم بروکلی, مارچوبه, پرتقال و دانه کامل غلات است. این ویتامین در مقابل نور و حرارت ناپایدار است.

علائم و نشانه های کمبود و درمان آن

علائم و نشانه های کمبود در B2 عبارتند از:

درماتیت سبوره ای لب و دهان, شیلوز, گلوسیت, زخم گوشه دهان, سوزش و خارش چشم ها, واسکولاریزاسیون(رگ زایی) قرنیه و کم‌خونی. کمبود B2 به تنهایی, به ندرت اتفاق می‌افتد. زیرا منابع غذایی این ویتامین حاوی سایر ویتامین‌های گروه B نیز هستند و تداخلات مواد مغذی تصویر بالینی را پیچیده می‌کند.

متابولیسم B2 در بیماران درمان شده با کلرپرومازین, تتراسایکلین, ایمی پرامین, آمی تریپتیلین و فنوتیازین تغییر می‌کند. نقش قرص‌های ضد بارداری در افزایش نیاز به B2 مورد تردید است. کمبود ریبوفلاوین معمولاً با دوز خوراکی ۱۵-۱۰ میلی گرم در روز به مدت یک هفته درمان می‌شود.

در سوء جذب شدید, می‌توان از طریق پاراروده ای از این ویتامین استفاده کرد.

ارزیابی وضعیت تغذیه ای

فعالیت گلوتاتیون ردوکتاز گلبول قرمز و برانگیختن آن با افزودن FAD در شرایط آزمایشگاهی رایج‌ترین روش اندازه گیری ریبوفلاوین است. حداکثر محدوده طبیعی تحریک, ۷۶% است. روش‌های اسپکتروفلوئومتری و HPLC برای تعیین مقدار این ویتامین در خون و ادرار وجود دارد.

همچنین از پروتئین پیوند شده با ریبوفلاوین موجود در سفیده تخم مرغ جهت تعیین آن در ادرار استفاده می‌شود.

استفاده از دوزهای بالا و اثرات آن

هیچ گزارشی از مسمومیت در انسان داده نشده است. مسمومیت در حیوانات آزمایشگاهی, بسیار کم است.