درک بشر از رنگ :

در تشخیص رنگ توسط انسان سه بخش چشم، سیستم عصبی و مغز نقش دارند. چشم حالات دریافت شده از دنیای مملو از رنگ محیط را به مغز منتقل می کند.

این عمل به دو مرحله تقسیم می شود:

در مرحله فیزیکی جریان تابش منتشر شده از ماده از میان لنز کریستالی عبور می کند و تصویر در شبکیه حساس به نور شکل می گیرد.

حساسیت و دقت شبکیه و اعصاب موجود در چشم انسان، این عضو را به مجموعه ای پیچیده با قابلیت کارایی بالا مبدل کرده است.

بدین ترتیب رنگ زمانی احساس می شود که رنگدانه های بینایی حساسی به نور در سلول های انتهایی شبکیه، جریان تابش را جذب کند. پس از این مرحله، درک رنگ دیگر یک پدیده فیزیکی محض به نظر نمیرسد.

نکته :

در لکه زرد که در ناحیه مرکزی شبکیه قرار گرفته است، رنگدانه زرد غیر حساسی به نور یعنی لوتئین کاروتنوئیدی وجود دارد.

این ناحیه در اصلی مسئول جذب انرژی تابشی است. بر اساس تئوری تریکوماتیک (trichomatic) که توسط یونگ در سال ۱۸۰۱ معرفی شد، چشم دارای بخش هایی است که به سه رنگ آبی، سبز و قرمز حساس هستند.

امروزه چند لایه ای بودن سطح شبکیه چشم و متغیر بودن حساسیت آنها کاملاً شناخته شده است. وجود سلولهای استوانه ای، مخروطی ، افقی ، دوقطبی : آماکرین، گانگلیون و شعاعی ” در چشم و فعالیت آنها باعث دریافت بصری طیفهای رنگی می شود.

در سال ۱۸۳۰ دانشمندان آلمانی تحقیقاتی را بر روی ساختمان شبکیه انجام دادند و کشف کردند که آشکارسازه ای نوری شبکیه عمدتاً از سلول های استوانه ای و مخروطی شکل تشکیل شده است.

سلول های استوانهای بیشتر در محیط اطراف شبکیه قرار گرفته اند و به نور ضعیف (حداکثر حساسیت در حدود نانومتر ۵۰۰) حساسی هستند،بنابراین در نور ضعیف، رنگها رؤیت نمی شوند و تقریباً همه چیز خاکستری به نظر میرسد.

سلول های مخروطی شکل سبب دریافت و ادراک نورهای با سطوح درخشندگی بالا می شوند. به عبارت دیگر این سلول ها، حساسیت کمتری به نور دارند اما به رنگ شدیداً حساس می باشند.

در چشم انسان، تعداد سلول های استوانه ای (حدود ۱۰۰ میلیون) از مخروطی ها (حدود ۳ میلیون) خیلی بیشتر است .