کاربرد سیلیس فعال چیست ؟

سیلیس فعال به عنوان یک کمک منعقد کننده تاثیر بالایی در انعقاد دارد. این ماده از سیلیکات سدیم تهیه شده و به وسیله مواد شیمیایی مختلفی از قبیل کلر، بی کربنات سدیم، اسید سولفوریک و دی اکسید کربن فعال می شود.

زمانی که در غلظت های خیلی کم (حدود ۲-۱ میلی گرم در لیتر) به همراه یک منعقد کننده اصلی به کار برده می شود با ایجاد پل بین ذرات کلوئیدی مقدار ماده منعقد کننده مورد نیاز را کاهش داده و دانسیته لخته را افزایش میدهد. بهترین نتایج زمانی به دست می آید که فاصله زمانی بین تزریق آلوم و تزریق سیلیس فعال شده افزایش داده شود.

هنگامی که سیلیس فعال شده را در آب تغذیه کنند، کلوئیدهایی با بار منفی ایجاد می کند که ماکزیمم غلظت آن تابعی از pH آب می باشد. در pH بیشتر از ۹ قابلیت حل شدن سیلیس به طور محسوسی افزایش می یابد.

این ماده در حالت محلول با یونهای فلزی که برای انعقاد به کار برده می شود، واکنش کرده و بر رفتار شیمیایی این یون های فلزی تاثیر می گذارد. استام،هاپر و چمپ لین (۱۹۶۷) در خصوص سیلیس فعال به عنوان یک کمک منعقد کننده به نتایج ذیل دست یافتند :

• الف – تحت شرایط مناسب، سیلیس فعال به عنوان یک سل منعقد کننده برای هر دو کلوئیدهایی با بار مثبت و منفی می تواند عمل کند.
• ب- احتمالا در غلظت های زیاد از سیلیس فعال هر دو کلوئیدهایی با بار مثبت و منفی مجددأ پایدار می شوند.
• ث. غلظت سیلیس فعال مورد نیاز برای ناپایدارسازی یک کلوئید، مستقیما در ارتباط غلظت کلوئید می باشد

خاک رس یا کائولن و دیگر خاکها :

خاک رس بر اثر سنگین کردن مجتمع ذرات به هم چسبیده، انعقاد را بهتر می سازد و بدین ترتیب سرعت ته نشین شدن فلوک افزایش یافته و در عمل جذب و در نهایت تشکیل مجتمع ذرات به هم چسبیده مؤثر است.

بنتونیت که نوعی گل رس از املاح سدیم می باشد، قدرت جذب فوق العاده ای داشته و به عنوان کمک منعقد کننده به همراه نمکهای فلزی آهن و آلومینیوم به کار میرود.