عوارض کاربرد سولفات آلومینیوم در آب :

انسانها به طور روزانه از طریق غذا، هوا و آب در تماس با آلومینیوم و ترکیبات آلومینیومی همچون سولفات آلومینیوم در آب می باشند. آلومینیوم در بسیاری از داروها (آنتی اسیدها و ضد اسهال)، لوازم آشپزخانه و تصفیه آب به کار می رود. به طور کلی، برداشت روزانه آلومینیوم بین ۹ تا ۱۴ میلی گرم از کلیه مسیرهای جذب می باشد که ۹۰٪ جذب آن از راه غذا می باشد.

تماس انسان با سولفات آلومینیوم در آب از راه آب آشامیدنی کمتر از ۳٪ (نسبت به تماس های غذایی و دارویی می باشد. جذب دهانی تا ۷ / ۲ میلی گرم در روز، قابل تحمل بوده و هیچ گونه عوارض مضری در کوتاه مدت بر انسان ندارد.

توجه :

برداشت مقادیر زیاد آلومینیوم منجر به اثرات مضری از جمله کم خونی ، پوکی استخوان، ایست قلبی، آنسفالوپاتی، پارکینسون و آلزایمر در انسان می شود.

امروزه شواهد فراوانی وجود دارد مبنی بر اینکه، آلومینیوم می تواند سبب اثرات مخرب بر سیستم عصبی انسان شود اما مکانیسم اثر آن به درستی مشخص نشده است.

تحقیقات نشان داد که غلظت بالای آلومینیوم در مایع دیالیز بیمارانی که از ناراحتی کلیه رنج می برند، منجر به صدمات مغزی شده و کنترل غلظت آلومینیوم، به طور چشمگیری شیوع این بیماری را کاهش می دهد.

امروزه شواهد زیادی وجود دارد مبنی بر اینکه بین اختلالات استخوانی و غلظت آلومینیوم در آب ارتباط وجود دارد، که این بیماری در اروپا به بیماری نیوکاسل استخوانی معروف است .

بر اساس مطالعات صورت گرفته توسط Ndabigengesere در سال ۲۰۱۸ ، زیان های جدی در اثر کاربرد نمک های آلومینیوم به دلیل باقیماندن در آب، تولید حجم زیاد لجن و نحوه دفع در محیط زیست به وجود آمده است.

همچنین آلومینیوم طی واکنش با قلیائیت موجود در آب، سبب کاهش pH و کاهش راندمان منعقد کننده ها در آب های سرد می گردد. منعقد کننده های شیمیایی سبب افزایش مواد محلول باقیمانده و افزایش حجم لجن نیز می شوند.

علاوه بر این، کاربرد نمکهای آلومینیوم و آهن در کشورهای در حال توسعه به دلیل هزینه خرید بالای آنها و دسترسی کمتر به این مواد در فرایند تصفیه آب نامناسب به نظر رسد.

عوارض ناشی از کاربرد پلیمرهای مصنوعی در تصفیه آب :

پلیمرهای مصنوعی که در فرایند تصفیه آب ، هم به عنوان منعقد کننده اصلی و هم کمک منعقد کننده استفاده میشود، به دلیل هزینه زیاد خرید آنها و عوارض جانبی که ناشی از واکنش آنها با آب به وجود می آید بایستی در مصرف آنها احتیاط کرد.

بر اساس مطالعات صورت گرفته آکریل آمید در پوست موش سبب تومور می شود. چنانچه مقدار آکریل آمید در طولانی مدت و یا کوتاه مدت به ۱۰۰ – ۱۵۰ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن برسد، علائم اختلال عصبی در بعضی از گونه ها ظاهر می شود.

این ماده، اگر از طریق آب آشامیدنی جذب بدن انسان شود، سبب پیشرفت عوارض بیماری های اعصاب محیطی و مرکزی میشود. به همین دلیل US . EPA ماکزیمم حد مجاز آلودگی آکریل آمید را به دلیل داشتن ماده سرطان زای احتمالی در گروه B۲، صفر اعلام نموده است.

همچنین اپی کلروئیدرین که در تهیه رزین های تصفیه آب و منعقد کننده ها مورد استفاده قرار می گیرد، به شدت سمی بوده و به عنوان یک عامل جهش زای قوی شناخته شده است.

این ترکیب از طریق سیستم گوارشی توسط دیواره معده در روده جذب شده و سپس در بعضی از بافت ها پخش می شود. سازمان بین المللی تحقیقات سرطان (IARC) اپی کلروئیدرین را به عنوان ماده سرطان زا در حیوانات شناخته است.

بررسی های متعدد نشان داده است که در درازمدت مصرف آب حاوی این آلودگی ها می تواند اثرات سویی بر سلامت انسان داشته باشد.